Κάτω τα χέρια από τους έφηβους!
Λατρεύω τους Ελληναράδες. Λατρεύω το Σωτήρη τον Σαμψών. Λατρεύω τον Κουτσού, τον Ερωτοκρίτου και το Συλλούρη. Πάνω από όλα λατρεύω την αγωνία τους για την καταστροφή του στρατού. Θαυμάζω τον τρόπο που υποτιμούν το δείκτη νοημοσύνης του κυπριακού λαού. Έχουν δίκιο γι' αυτή την υποτίμηση! Πρόκειται για μια ράτσα ηλιθίων! Μόνον ηλίθιοι μπορούν να πιστεύουν ότι έχουμε κυπριακό στρατό. Αυτοί και οι κατασκευαστές σημάτων, σώβρακων, στολών, σημαιών, καππελλουθκιών, κρανών. Επίσης οι κατασκευαστές και εισαγωγείς οπλικών συστημάτων. Οι κατασκευαστές τυροπιτών και μπρούτζινων σταυρών για τις σημαίες, σιηπέτων, ατμακάτων, τανκς και άλλων μασκαραλικιών, τα οποία ένας στρατός επιδεικνύει στις παρελάσεις. Μόνο όλοι αυτοί πιστεύουν στον κυπριακό στρατό. Οι άλλοι, όσοι πιστεύουν στην ανάγκη ύπαρξης του κυπριακού στρατού, είναι απλώς ηλίθιοι ή πολιτικάντηδες που πωλούν φούμαρα στους ηλίθιους προς άγραν ψήφων. Ποιος κυπριακός στρατός, ρε αρχικρετίνοι! Με ποιον θα πολεμήσει αυτός ο κυπριακός στρατός με τα 40 τανκς, χωρίς αεροπορία και χωρίς αντιαεροπορικά. Γιατί μαζεύετε τους έφηβους κάθε χρόνο και τους καταστρέφετε δυο χρόνια από τη ζωή τους ενώ ξέρετε εκ των προτέρων πως εκτός από το θάνατό τους δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα άλλο στην Κυπριακή Δημοκρατία. Δεν έχετε χορτάσει από πτώματα; Δεν έχετε χορτάσει από ρηχούς τάφους; Θέλετε κι άλλους; Τι θέλετε, τέλος πάντων; Πέρασαν χρόνια από το 1974. Ο ανθός του κυπριακού λαού σκοτώθηκε στα πεδία του σφαγιασμού. Εκεί που τον στείλατε να πεθάνει για να κάνετε το κομμάτι σας. Τώρα εσείς που ήσαστε άκαπνοι το 1974, έρχεστε να πωλήσετε φούμαρα πάνω στο γαίμα αυτών που σκοτώθηκαν. Ντροπή! Αυτή όμως είναι άγνωστη λέξη για τον Κουλία και τους ομοίους του. Ντροπή, ρε γαμώτο, να έρχεται ο κάθε καραγκιόζης και να απαιτεί όλοι να υπηρετήσουν ακόμα κι αυτοί που έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Ο κάθε καραγκιοζοπαίχτης της Βουλής αμφισβητεί το ρόλο ανθρώπων που θυσίασαν τη ζωή τους για να διατηρήσουν την ψυχική υγεία σε αυτόν τον τόπο. Γιατί, ρε Σωτήρη, οι άνθρωποι αυτοί να πάνε να θυσιαστούν; Για σένα; Για τον πατέρα σου; Για τον Χριστόφια; Για τον Άντρο; Για τον Παρασκευαΐδη; Τον Σιακόλα; Για ποιον; Για τον Αναστασιάδη ή μήπως για το Λυσσαρίδη; Ούτε βέβαια για τη συναπαρτζιά του ΔΗΚΟ. Όταν ρωτάς, γιατί έχουμε τόσους πολλούς φυγόστρατους, να στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη, να κοιτάς τον εαυτό σου και να απαντάς: γι' αυτό έχουμε τόσους πολλούς φυγόστρατους, διότι εγώ και οι όμοιοί μου καταντήσαμε αυτό το λαό σε αυτό το κιλίκι: να γράφεται πελλός κάποιος για να μην υπηρετήσει σε ένα στρατό που δεν τον εμπνέει αλλά μόνο τον προβληματίζει. Γι' αυτό, κύριε Κουλία, δεν θέλουν να υπηρετήσουν τον κυπριακό στρατό. Βλέπουν εσένα και τους άλλους προβοκάτορες τους όμοιούς σου. Κύριε Χριστόφια, όταν λες ότι θα μειώσεις τη θητεία, πρέπει να το κάνεις. Αν δεν το κάνεις εισπράττεις φυγόστρατους. Ούτως ή άλλως καμιά σημασία δεν έχουν οι φυγόστρατοι διότι στρατός δεν υπάρχει. Υπάρχει ένα συνονθύλευμα κυβερνητικών υπαλλήλων κι άλλων που τρώνε από το στρατό αλλά δεν προσφέρουν τίποτε στην προστασία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τελειώνοντας θέλω να σας πω: κάτω τα χέρια από τους έφηβους της Κύπρου. Σκοτώσατε ήδη αρκετούς. Φθάνουν. Η Κύπρος για να επιβιώσει χρειάζεται έφηβους. Όχι Λυσσαρίδηδες και Κουλίες.
του Γιάγκου Μικελλίδη
Κωδικός άρθρου: 885902
ΠΟΛΙΤΗΣ - 26/07/2009, Σελίδα: 9
***************************************************
Όταν ο Μακάριος μοίραζε όπλα...
του Λουκά Γ. Χαραλάμπους
Τελικά αυτές οι επετειακές εκπομπές και γενικά τα δημοσιεύματα για την ιστορία του κυπριακού προβλήματος έχουν και μια χρησιμότητα. Μπορεί να ακούει ή να διαβάζει κανείς κάθε λογής υπερβολές και βλακείες, αλλά υπάρχουν και χρήσιμες εξαιρέσεις. Κάποιοι από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, είτε από βλακεία είτε από αφέλεια, αποκαλύπτουν πράγματα που έχουν τεράστια σημασία για όποιον θέλει να αναζητήσει τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας μας. Ανάμεσα στους μύθους, τα ψέματα, τις υπερβολές και τις καυχησιολογίες, ο προσεκτικός, αμερόληπτος παρατηρητής που διψά για την αλήθεια βρίσκει μαρτυρίες που τεκμηριώνουν τις μεγάλες ευθύνες και ενοχές για τα γεγονότα.
Πέρα από τις επιμέρους ευθύνες ατόμων και οργανώσεων για συγκεκριμένα γεγονότα, αναντίλεκτα ο μεγάλος ένοχος για την τραγική πορεία αίματος και δακρύων που ακολούθησε η ιστορία μας ήταν -και λόγω αρμοδιότητας και λόγω δραστηριότητας- ο Μακάριος. Αυτός έστησε το σκηνικό μέσα στο οποίο διαδραματίστηκαν τα φοβερά γεγονότα. Το επιβεβαιώνουν οι συνταρακτικές μαρτυρίες που έχουν έλθει στο φως τα τελευταία χρόνια. Διότι το πιο σημαντικό από όλα είναι το πώς και γιατί άρχισε το κακό. Ποιος και πώς άνοιξε με τόση αφροσύνη το 1963 την πληγή, που έδινε στη συνέχεια την ευκαιρία ή το πρόσχημα στον κάθε κομπογιαννίτη και στον κάθε ηλίθιο εντός ή εκτός Κύπρου να παριστάνει το γιατρό μέχρι που αυτή εξελίχθηκε σε γάγγραινα και σκότωσε τον ασθενή. ΕπΆ αυτού θα έλεγε κανείς πως η ιστορία εκδικείται τον Μακάριο κατά έναν πολύ άσχημο τρόπο, αφού οι πιο εξουθενωτικές για τον ίδιο μαρτυρίες προέρχονται από ανθρώπους του δικού του περιβάλλοντος, με σημαντική συμμετοχή στα γεγονότα.
Η τελευταία περίπτωση ήταν ο Νίκος Κόσης, ένας από τους πιο φανατικούς και πιο δραστήριους οπλαρχηγούς του Μακαρίου. Σε εκπομπή του ΡΙΚ την περασμένη βδομάδα είπε ξεκάθαρα πως η οργάνωση «Ακρίτας», της οποίας ο ίδιος ήταν «επιτελάρχης», ιδρύθηκε με εντολή του Μακαρίου, ο οποίος καθοδηγούσε τη δράση της σε ειδικές συσκέψεις που γίνονταν στο Προεδρικό Μέγαρο. Ακόμη και σε ποιους θα δίνονταν όπλα αποφάσιζε ο Μακάριος, όπως ομολόγησε ο Κόσης! Η μαρτυρία του έρχεται να ενισχύσει τη μαρτυρία του «βοηθού επιτελάρχη» Χρ. Χριστοδούλου, ο οποίος πριν από εννέα μήνες είχε «καρφώσει» τον Μακάριο ως τον «αθέατο αρχηγό» της οργάνωσης. («Σημερινή» - 20/10/2008).
Με βάση λοιπόν τις αδιάψευστες μαρτυρίες «αυτοπτών» μαρτύρων, έχουμε τα εξής γεγονότα: Μερικούς μήνες μετά την ίδρυση του κυπριακού κράτους ο ιερωμένος (!) πρόεδρός του ιδρύει παράνομη ένοπλη οργάνωση με σκοπό τη διάλυσή του. Είναι η μοναδική φορά στην παγκόσμια ιστορία που ο αρχηγός ενός κράτους οργανώνει τη διάλυσή του (Μαρτυρίες Χρ. Χριστοδούλου και Ν. Κόση). Η οργάνωση αυτή προκαλεί την αιματηρή σύγκρουση, καταφεύγοντας και σε πράξεις «προβοκάτσιας» για να ενοχοποιήσει τους Τουρκοκύπριους. Το Σεπτέμβριο του 1963 βάζει φωτιά στο σχολείο Αγίου Κασσιανού και τον Δεκέμβριο βάζει βόμβα στην προτομή του ήρωα της ΕΟΚΑ Μάρκου Δράκου. (Ομολογία του πυρπολητή του σχολείου και μαρτυρίες των Χρ. Χρυσάφη και Α. Αζίνα).
Ας προβληματιστεί κάθε λογικός πολίτης αν, μέσα σε τέτοιες συνθήκες και με έναν τέτοιο άνθρωπο να διευθύνει τις τύχες της, η Κύπρος είχε έστω και την παραμικρή πιθανότητα να γλυτώσει από την πορεία ολέθρου που διέγραψε μέσα στην πρώτη κιόλας δεκαετία της ζωής της ως κράτους.
Κωδικός άρθρου: 886588
ΠΟΛΙΤΗΣ - 26/07/2009, Σελίδα: 17
