Καλησπέρα ηλίθιε αυτόματε.
Μαλάκα του συστήματος, προσπάθησε ρε όσο περισσότερο μπορείς να με φας. Δεν θα τα καταφέρεις, είμαι ήδη μέσα στη βιτρίνα σου. Όσο και να με εμποδίζεις να βγω κάνεις μοιραίο σφάλμα. Μπαίνω μόνος μου πιο βαθιά μέσα στο κλουβί. Θα γίνω σαν εσένα. Θα γίνω χειρότερος από σενα. Ένα ηλίθιο γουρούνι με πτυχία και μεταπτυχιακά. Ναι ρε ηλίθιε σαν εσένα. Όσο μου σπας τα νεύρα και με εμποδίζεις, με κάνεις πιο δυνατό ρε βλάκα. Σιγά μην το καταλάβεις αυτόματο ανδρείκελο

Θα γίνω σαν εσένα ρε. Αυτόματος. Πρωινό ξύπνημα στις 8, ύπνος στις 11. Και μόλις φτάσω στο ναδίρ του εαυτού μου, τη δικιά σου “ιδανική” κατάσταση θα σε φάω. Δεν θα είμαι αυτόματος πια. Ξέρεις γιατί; γιατί έχω ρίζες στη θάλασσα και κεφάλι στο φως. Είμαι ασλάνι ρε εγώ δε φυλακίζομαι καημένε, όσο και να με ευνουχίζεις... ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΕΥΝΟΥΧΙΣΕΙΣ
hrousse1.jpg)
Έχω ρε φωτιά μέσα μου. Και ΕΣΥ αυτόματο ρομποτάκι με βοήθησες να σπάσω τα δεσμά που ΜΟΝΟΣ έβαλα στον εαυτό μου.
Κάποιος μεγάλος ζωγράφος έλεγε : όσο μαθαίνεις να ζωγραφίζεις άκου τους δασκάλους σου. Μόλις μάθεις να ζωγραφίζεις ξέχνα τα όλα και ζωγράφισε.

Και γω ζωγράφος είμαι ρε. Της ζωής μου. Ακόμα μαθαίνω να ζωγραφίζω. Θα μου δείξεις ρε δούλε τα βασικά. Θα τα μάθω. Μετά θα με δελεάσεις να γίνω σαν εσένα ρομποτάκι. ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΥΠΟΤΑΓΗ, ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ (Panx Romana). Όχι ρεεεεε. Θα βγω να ζωγραφίσω στη παλέτα της ζωής μου. Έχω πολλά να κάνω ρε και σπατάλησα πολύ χρόνο. Σας άφησα όλους (και κυρίως εμένα) πολύ καιρό να με αμφισβητείτε, φτάνει ρε.

Η ζωή είναι επανάσταση. Η αγάπη είναι επανάσταση. ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ (Ξύλινα Σπαθιά).

Τάδε έφη Νικόλας Άσιμος:
Σπόρια τσίχλες πωλώ καραμέλες σωρό
Τρέξτε πάρτε παιδιά να χαρείτε
Κοκοράκι λαμπρό γλειφιτζούρι γλυκό
Μαντολάτο εδώ θα τα βρείτε
Εδώ το βοτάνι της αγάπης
Εδώ είναι που κουρεύονται οι γριές
Εδώ κορδέλες, καραμούζες καλές
Εδώ οι Αφρικάνικες πνοές
Έχω και αγαλματάκια
Χάρτινο τον Ισμαηλό
Έξυπνα παραμυθάκια καλέ
Για τον κάθε μπρούντζινο Ρωμιό
Ποιος θε να ’ρθη ρωτώ στο πανηγύρι αυτό
Και δε θα γυρέψει ν’ αγοράσει
Τα πανέρια μου απ' τα χέρια μου
Το χαρταετό του να πετάξει
Εδώ αφέντηδες ξεχνάτε
Ό,τι έχετε λυπητερό
Τα ταληράκια σας πετάτε σε με
Να σας πω, να σας πω, τον τυχερό
Πωπωπωπωπωπωπώ αχ τι κακό τι κακό
Ο δικός μου ο χορός στο πανηγύρι αυτό
Στο πανηγύρι αυτό, στο πανηγύρι αυτό
Για τον κάθε χάρτινο Ρωμιό
Ξέρω, ξέρω ένα παραμύθι που λέγεται
Πως στήλη άλατος γένηκε του Λωτ η γυναίκα
Γιατί παράκουσε τον κύριο θεό
Και γύρισε τα Σόδομα και Γόμορρα να δει
Που καιγόταν
Κι άλλο ένα ξέρω παραμύθι
Τα μαύρα χρόνια ο δύσμοιρος Ρωμιός
Πως εγελάστη αμέτρητες φορές
Κι ωσότου να του λείψει το φαΐ
Εκοιμάτω
Από τη μια το θάρρος θαυμάζω της γυναίκας του Λωτ
Και του Ρωμιού, κιούπι γιομάτο με λαρδί του τάζω
Νικόλας Άσιμος - Ο Ρωμιός
Καληνύχτα σύντροφοι, συναγωνιστές, συνοδοιπόροι και όλοι όσοι προτιμάτε την πρόθεση συν- από την αντί-