Ξανά εδώ!

Αποφάσισα να το ξαναλειτουργησω το ρημάδι! Όχι πως αλλαξε και τιποτα δλδ αλλά πεθυμησα τους διαδυκτιακούσ μου φιλους κι εχθρούς! Αυριο (ελπίζω) η αναρτησις!

17 Νοέμβρη 1973-2009

Στήλες - ΚΑΤΑ ΒΑΡΒΑΡΩΝ

San Javier και Mora Siljan. Μορφές εξέχουσες!

*Συχνά... πυκνά ανοίγει και στη χώρα μας η συζήτηση γύρω από το ζήτημα των λεγόμενων «τζακιών», μια πτυχή του οποίου είναι και το φαινόμενο των παιδιών των διαφόρων «επωνύμων» τα οποία... πέφτουν μια καλή πρωία στα πολιτικά πράγματα, όπως έπεφτε και ο Μίστερ Μπιν στην αλησμόνητη έναρξη των κωμωδιών του τη δεκαετία του '90: Ουρανοκατέβατοι (ντουπ!), αλλά με σαφές και ενίοτε αδικαιολόγητο από απόψεως προσόντων προβάδισμα έναντι άλλων, μη «επωνύμων» συνομήλικών τους. Δεν στερούνται όλοι προσόντων. Απλώς ακόμη και αυτοί που έχουν ανελίσσονται ραγδαία, λόγω ονόματος. Προσπερνώντας άλλους. Όπως όμως και εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν κάτι να πουν, ή που έχουν αλλά καλύτερα να μην το έλεγαν. Για τους ίδιους, τους χώρους τους αλλά και τα μαλλιά της κεφαλής μας, τα οποία, όσα δεν πέφτουν ακούγοντάς τους, τα τραβάμε και τα βγάζουμε εμείς.
*Όχι, πέσατε έξω. Δεν θα γράψουμε πάλι για το Νικόλα Παπαδόπουλο. Ήρωας της σημερινής μας Στήλης είναι το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΔΗΚΟ και υποψήφιος του Κόμματος στις Ευρωεκλογές, Σίμος Α. Αγγελίδης, το «Α» όπως «Ανδρέα», για να ξέρουμε ότι είναι γιος του Ανδρέα Αγγελίδη, βουλευτή και κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΔΗΚΟ. Ο κ. Σίμος Α. Αγγελίδης έγινε γνωστότερος στο πλατύ κοινό όταν συναγωνιστής του τον είχε πρόσφατα κατηγορήσει επωνύμως με επιστολή του στο Μάριο Καρογιάν, ότι ήταν ανάμεσα σε εκείνους οι οποίοι φώναζαν ανοίκεια συνθήματα εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας σε αντικατοχική εκδήλωση, όπως το «Χριστόφια, Προδότη, Καταδότη!», κατηγορία την οποία ο ίδιος είχε απορρίψει. Ο υιός Αγγελίδης λοιπόν έγραψε χθες ένα άρθρο στον Τύπο ενισχύοντας την προσπάθεια ορισμένων να δοθεί το όνομα του Τάσσου Παπαδόπουλου (και) στο νέο Αεροδρόμιο Λάρνακας.
*Παραθέτουμε το κυριότερο για την κατανόηση της θέσης του απόσπασμα: «Τον προσεχή Νοέμβριο εγκαινιάζεται το νέο Διεθνές Αεροδρόμιο Λάρνακας και εισηγούμαι όπως δοθεί η επίσημη ονομασία Αεροδρόμιο Τάσσος Παπαδόπουλος, το όνομα μιας εκ των μεγαλύτερων μορφών και προσωπικοτήτων της σύγχρονης κυπριακής και ελληνικής Ιστορίας. Η απόδοση κάποιου ονόματος σε αεροδρόμιο είναι μια πρακτική, η οποία έχει εφαρμοστεί σε πλειάδα αεροδρομίων του κόσμου. Υπενθυμίζω ενδεικτικά τα ακόλουθα αεροδρόμια: Ελευθέριος Βενιζέλος, Ελλάδα, το Charles De Gaulle, Γαλλία, το JFK, ΗΠΑ, το Pierre Elliot Trudeau, Καναδά, το W.A. Mozart, Αυστρία, το Murcia-San Javier, Ισπανία, το Manaus Eduardo Gomes, Βραζιλία, το Mora-Siljan, Σουηδία, το Nicola Tesla, Σερβία και το Antonio Canova, Ιταλία. Η πρακτική αυτή είναι διαδεδομένη έως και επιβεβλημένη και αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής σε εξέχουσες προσωπικότητες ενός κράτους, οι οποίες εργάστηκαν άοκνα και συνέβαλαν θετικά για το καλό, ευημερία και ανάπτυξη της πατρίδας τους».
*Και καλά ο Βενιζέλος, ο Ντε Γκολ, ο Κένεντι, ο Τρουντό και όλοι οι άλλοι τους οποίος πονηρά και στο όριο της αστειότητας συγκρίνει εμμέσως ο κ. Αγγελίδης με τον Τάσσο. Για τον Εντουάρντο Γκόμες δεν θα πούμε τίποτα από σεβασμό στον Τάσσο, καθώς κάθε άλλο παρά εκτίμησης χαίρει στη Βραζιλία, λόγω της υποστήριξής του στο Πραξικόπημα του '64 και τη Χούντα που επιβλήθηκε, της οποίας διετέλεσε και υπουργός. Καλά και ο «W.A. Mozart», την αχαρακτήριστη σύγκριση του οποίου με τον Τάσσο δεν την καταλάβαμε, εκτός και εάν ο υιός Αγγελίδης αναφέρεται στην τραγελαφική ιστορία με το ψέμα του Τάσσου για τον αείμνηστο Σόλωνα Μιχαηλίδη, ο οποίος, όπως είχε πει ο μακαρίτης, τον δίδασκε μουσική και του έκανε και σχόλια για τις επιδόσεις του. Ενώ δεν τον είχε συναντήσει ποτέ.
*Ποιοι όμως ήταν οι Murcia-San Javier (Ισπανία) και Mora-Siljan (Σουηδία), αυτές οι «εξέχουσες προσωπικότητες, οι οποίες εργάστηκαν άοκνα και συνέβαλαν θετικά για το καλό, ευημερία και ανάπτυξη της πατρίδας τους»; Τους ψάξαμε. Τι βρήκαμε; Το αεροδρόμιο Murcia - San Javier είναι μια στρατιωτική βάση στην περιοχή San Javier, 17 χιλιόμετρα από την πόλη Murcia. Το αεροδρόμιο Mora-Siljan είναι ένα μικρό επίσης αεροδρόμιο (με δίαυλο 45 μέτρων) κοντά στην πόλη Mora της Σουηδίας, η οποία βρίσκεται στις όχθες της λίμνης... ναι, το βρήκατε, Siljan! Όπως θα μπορούσαμε και εμείς να βγάζαμε το δικό μας Larnaca - Alyki ή Limassol - Garillis (Γαρίλλης) εάν ήταν στη Λεμεσό. Το πού τα βρήκε αυτά τα αεροδρόμια ο υιός Αγγελίδης, Κύριος οίδε. Μάλλον έψαξε στο ίντερνετ, του φάνηκαν ονόματα προσωπικοτήτων, τα βάφτισε και «εξέχουσες» (!) και τα σέρβιρε στον κόσμο. Και πάλι καλά που μετονομάστηκε το Saddam International, αλλιώς...
*Είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Στην Κύπρο χρειάζεται να είσαι σοβαρός για να είσαι πολιτικός; Κοιτάξτε γύρω σας... Αλλά και επί της ουσίας, γιατί να βγάλουμε το αεροδρόμιο «Τάσσος Παπαδόπουλος»; Ο υιός Αγγελίδης πάει πίσω στο Δημοψήφισμα και παραθέτει ατάκες του Τάσσου, τον οποίο χαρακτηρίζει «αδικοχαμένο» (sic) ωσάν να ήταν 20χρονος και να τον χάσαμε σε δυστύχημα ή να έπεσε μαχόμενος στο Πραξικόπημα κατά του (επίσης... «θαυμαστή» του) Αρχιεπισκόπου Μακαρίου στο οποίο, Πραξικόπημα, όταν ρώτησαν την κυρία Φωτεινή τι είχε κάνει, απάντησε αφελώς: «Έτρεξε να κρυφτεί». Και ο υιός Αγγελίδης ξεχνά πως μετά το 2004 (hello?) ήρθε το 2008. Ο Τάσσος, ο πατήρ Αγγελίδης και η υπόλοιπη παρέα κατήλθαν στις Προεδρικές Εκλογές με ένα μοτίβο (πολιτικό, όχι του... Μότσαρτ): Παρουσιάζοντας την επανεκλογή Τάσσου ως Δεύτερο Δημοψήφισμα για έγκριση της γραμμής του στο Κυπριακό. Αυτό έθεσαν στο λαό. Και ο λαός με το συντριπτικό 68,21% τους είπε «ΟΧΙ». Από τον ΑΆ Γύρο.
*'Αστε που θα μοιάζει και με ανέκδοτο. Μα, «Tassos Papadopoulos International Airport»; Είναι σαν να λέμε Πλατεία Εξυπνάδας Χρυσόστομου ΒΆ, λέμε τώρα. Ο Τάσσος ήταν ο... λιγότερο International Πρόεδρος που είχαμε ποτέ! Αν το παλιό αεροδρόμιο περίμενε να επιβιώσει από τους φόρους των επίσημων ταξιδιών του θα είχε «παττίσει». Δεν λέτε, πάλι καλά που δεν σκέφτηκε κανείς στο εξωτερικό να προτείνει την καθιέρωση του όρου «Intertassional», το να είναι κάποιος δηλαδή Ευρωπαίος Πρόεδρος και να μην θέλει να τον βλέπει ηγέτης, ούτε στην Ευρώπη, ούτε αλλού εκτός Τρίτου Κόσμου; Για αυτό και τότε ?θυμάστε;- στα χρόνια της διεθνούς πολιτικής του ανομβρίας, άμα γινόταν το θαύμα και ερχόταν κάνας ξένος στο Προεδρικό («ξένος» όπως πολιτικός, όχι η Παπαρίζου, η Καλομοίρα και οι άλλες) γινόταν μεγαλύτερο νταβαντούρι στις Ειδήσεις από ό,τι άμα «έσπαγε» η φυσική ανομβρία που μας είχε διαλύσει. Και πολύ σωστά γινόταν. Αραιά και πού, καμιά βροχούλα την έριχνε!
*Συμπέρασμα: Δεν είναι για τα δόντια σας το νέο Αεροδρόμιο, κ. Αγγελίδη. Αν θέλετε να πουλάτε το μύθο του Τάσσου για να κάνετε καριέρες και να υπάρχετε πολιτικώς, δικαίωμά σας. Αλλά αυτό το αεροδρόμιο δεν το πλήρωσε ούτε το ΔΗΚΟ, ούτε ο πατέρας σας. Το πλήρωσε ο λαός. Ο οποίος ΜΙΛΗΣΕ το Φεβρουάριο του 2008. Και για να μην αφήνουμε καμία αμφιβολία, εμείς υποστηρίζουμε να μην δοθεί ΚΑΝΕΝΑ όνομα στο νέο αεροδρόμιο. Larnaca International Airport. Μια χαρά είναι. Όπως τα περισσότερα του κόσμου. Απλώς, την επόμενη φορά που θα αρθρογραφείτε, μην τα ξεπετάτε τα κείμενα. Είναι ντροπή. Αφιερώστε πέντε λεπτά για να ψάχνετε και να μην γράφετε αρλούμπες. Σεβαστείτε, αν μη τι άλλο, τον κόσμο που σας διαβάζει.
*ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ: Ο κ. Σίμος Α. Αγγελίδης είναι Έλλην δικηγόρος, με πτυχίο από τους Εγγλέζους (πρώην αποικιοκράτες μας) και ΕΧΕΙ άδεια εξάσκησης επαγγέλματος. Για αυτό μάλλον δεν είχε ένσταση ο κ. Λουκαΐδης όταν κάποιοι ήθελαν να τον στείλουν και στο Ευρωκοινοβούλιο για να τιμά τις... «εξέχουσες» λίμνες των Σουηδών και τα χωριά των Ισπανών. Και να θριαμβεύει με τις γνώσεις του, όπως έκανε και ο κ.Λουκαΐδης όταν χειρίστηκε λ.χ. την υπόθεση Δημοσθένους ως Εισαγγελέας...

Κώστας Κωνσταντίνου

Κωδικός άρθρου: 905214

ΠΟΛΙΤΗΣ - 27/10/2009, Σελίδα: 13

Το προπατορικό αμάρτημα και οι…εξωγήινοι

Στην ιστορική «δίκη των πιθήκων», το καλοκαίρι του 1925 στο Ντέιτον του Τενεσί, ο νεαρός καθηγητής Τζον Σκόουπς είχε βρεθεί στο εδώλιο επειδή δίδαξε Δαρβίνο στους μαθητές του. Το μελάνι του νομοθέτη δεν είχε προλάβει ακόμη να στεγνώσει. Απαγορεύεται, έλεγε η διάταξη, «να διδάσκει κανείς οιαδήποτε θεωρία που αρνείται την ιστορία της θεϊκής δημιουργίας όπως διδάσκεται στη Βίβλο και να διδάσκει αντ΄ αυτής ότι ο άνθρωπος κατάγεται από κατώτερη τάξη ζώων». Εθελοντικά στην υπεράσπιση ο κορυφαίος ποινικολόγος Κλάρενς Ντάροου. Ο Δαρβίνος, είχε πει, μας ανέβασε σε έναν λόφο, απ΄ όπου μπορούμε να δούμε μακρύτερα. Το τίμημα είναι ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την ευχάριστη μυθολογία της Γένεσης.

Τόσα χρόνια μετά, η ένταση μεταξύ επιστημονικής γνώσης και θρησκευτικών δοξασιών εξακολουθεί να μας απασχολεί τόσο, ώστε να προβάλλονται με ολοσέλιδα όχι μόνον η ανακαλυφθείσα επιστολή του Αϊνστάιν, στην οποία η Αγία Γραφή χαρακτηρίζεται «πρωτόγονο ανθολόγιο μύθων» και ο Θεός «προϊόν της ανθρώπινης αδυναμίας», αλλά και οι υποθέσεις του αστρονόμου του Βατικανού Γκαμπριέλ Φούνες, σύμφωνα με τον οποίον ενδέχεται να υπάρχουν εξωγήινα νοήμονα όντα, ορισμένα εκ των οποίων ίσως είναι απαλλαγμένα από το προπατορικό αμάρτημα(!). Αυτά ως πιο πρόσφατο επεισόδιο μιας παρατεταμένης διαμάχης που άναψε από σειρά ευπώλητων (αλλά όχι ευκαταφρόνητων από άποψη ποιότητας) βιβλίων υπέρ της αθεΐας. Σε πρώτη ματιά, οι ειδήσεις αυτές λέγεται ότι δείχνουν την υποχώρηση των θρησκειών.

Αναρωτιέμαι μήπως αντίθετα προδίδουν την εντυπωσιακή αντοχή τους. Οι χριστιανοί του δυτικού κόσμου (και ολοένα περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη) ζουν στην πράξη κυνηγώντας το χρήμα και τη δύναμη, επιδιώκοντας την επίγεια ευημερία και όχι την αμφίβολη μεταθανάτια, επιδεικνύοντας εμφανή προσήλωση στις «συνταγές» που κατασκευάζουν μηχανήματα παρά σε εκείνες που εγγυώνται θετική έκβαση την ημέρα της Κρίσεως. Παρά ταύτα εμφανίζονται ιδιαιτέρως απρόθυμοι να εγκαταλείψουν και επισήμως όχι μόνο την πίστη ότι υπάρχει Θεός, αλλά ούτε καν τις εξιστορήσεις των ιερών βιβλίων που έχουν διαψευσθεί από την ανθρώπινη γνώση. Αν θέλει κανείς να αναζητήσει το γιατί, χρειάζεται ίσως να σκεφθεί ότι μόνο τα θρησκεύματα παρέχουν ταυτόχρονα απάντηση στο ερώτημα του ανθρώπου για το επέκεινα αλλά και σύστημα κανόνων για τον τρόπο ζωής εδώ και τώρα. Οι αθεϊστικές κοσμοθεωρίες καλύπτουν το δεύτερο, η μόνη όμως μεταθανάτια παρηγορία που προσφέρουν στον πιστό τους είναι ότι θα βελτιωθεί η ανθρώπινη κοινωνία - των μελλοντικών ομοίων του: ο συγκεκριμένος πιστός θα γίνει μετά βεβαιότητος λίπασμα. Το « κοσμικόθρησκευτικό συναίσθημα» του Αϊνστάιν είναι ευγενές και ανθρωπιστικό, πάσχει όμως από το ίδιο έλλειμμα. Οτιδήποτε κοσμικό τελειώνει στα εγκόσμια. Για έναν κοσμικό, περί θεότητας αρμόζει μάλλον η (γενική) ρήση του Βιτγκενστάιν: «Για όσα δεν μπορεί να μιλάει κανείς, γι΄ αυτά πρέπει να σωπαίνει». Ο ίδιος μπορούσε να ζει συμφιλιωμένος με το μεγάλο ερωτηματικό, δεν χρειαζόταν παρηγορητική πίστη. Αλλοι φαίνεται ότι την έχουν ανάγκη. Ακόμη όμως και αν πιστεύει κανείς στον Θεό (άλλωστε, αν δεν έχει επιβεβαιωθεί η ύπαρξή του, δεν έχει πάντως αποδειχθεί το αντίθετο), δεν παραμένει πολύ δύσκολο να εμμένει στα επί μέρους των ιερών βιβλίων; Το Βατικανό, που επέμενε ότι ο Ηλιος περιστρέφεται γύρω από τη Γη, μπορεί να γίνει πειστικό μιλώντας για εξωγήινους που δεν δελεάστηκαν από τον όφι; Δεν είναι τουλάχιστον αντιφατικό να παρεμβαίνεις στο DΝΑ και να μη θεωρείς μύθους τις ιστορίες της Γένεσης;

Ο άνθρωπος που η σκέψη του έφτασε στις θεωρίες της σχετικότητας δεν θα ήταν δυνατόν να ζει σε τέτοια αντίφαση. Αναπόφευκτα, ήρθε στα λόγια του Κλάρενς Ντάροου. «Ευχάριστη μυθολογία» χαρακτήρισε τη Γένεση ο ποινικολόγος, «πρωτόγονο ανθολόγιο μύθων» ο Αϊνστάιν. Αλλά ο αστρονόμος του Πάπα αναζητεί άμωμους εξωγήινους...

ΤΟ ΒΗΜΑ Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Δημήτρης Καστριώτης

Στου Παραδείσου τα μπουζούκια να με πας

*Μας έλειψε. Αλλά γύρισε. Ευτυχώς. Ο ευαίσθητος σε θέματα μόδας και υψηλής ραπτικής Ηγούμενος του Κύκκου, Nikiforo Cavalli επέστρεψε και πάλι στα της επικαιρότητας, με αφορμή δημοσιεύματα τα οποία έκαναν λόγο για τρελό γλέντι δύο αρχιμανδριτών της Μονής σε μπουζουξίδικο στην Αθήνα τον περασμένο χειμώνα.
*Ο Ηγούμενος πήρε την εφημερίδα «Espresso» η οποία είχε δημοσιεύσει πρώτη τους ισχυρισμούς αυτούς και έχοντας, είμαστε σίγουροι, διαβάσει μόνο το επίμαχο άρθρο και τίποτα άλλο από τη συγκεκριμένη έκδοση (το λέμε για να μην βγει κάνας πικρόχολος και να πει ότι διάβασε και τα υπόλοιπα, άνθρωπος του Θεού) πήγε στην Ιερά Σύνοδο ζητώντας τη διενέργεια έρευνας για το δημοσίευμα, θεωρώντας ότι θίγει τη Μονή.
*Δεν λέμε πως είναι συμβατή με την ιδιότητα του μοναχού η διασκέδαση σε μπουζούκια. Δεν είναι. Όμως, εάν αυτό είναι το ζητούμενο, η διαφύλαξη δηλαδή του μοναχισμού ως θεολογικής άποψης και φιλοσοφίας ζωής, τότε ευλόγως διερωτάται κανείς εάν, ειδικώς επί των ημερών της deluxe Ηγουμενίας του συγκεκριμένου, έχουν μείνει και πολλά πράγματα στη Μονή Κύκκου τα οποία να θυμίζουν μοναστήρι. Και συνεπώς, γιατί, με όλο το χρυσάφι, τα λούσα και τη γενικότερη ματαιοδοξία που κυκλοφορεί στο Μετόχι και στη Μονή του Κύκκου, το πρόβλημα του κ. Νικηφόρου ήταν ένα άρθρο το οποίο έλεγε (αλήθεια ή ψέματα δεν το γνωρίζουμε) πως δύο αρχιμανδρίτες της Μονής τα έσπασαν στα μπουζούκια.
*Μονάχα με τον ισχυρισμό ότι οι δύο συνοδεύονταν από καλλίγραμμες Ουκρανές δικαιούται να έχει πρόβλημα. Α, αυτό σίγουρα. Δεν το συζητάμε. Όλοι γνωρίζουμε πως οι μοναχοί, συνεπώς και οι του Κύκκου, απέχουν πάντοτε από το σεξ όπως απαιτεί και το σχήμα τους. Πέρα από αυτό όμως, την ευλαβική και χωρίς καμία παρέκκλιση τήρηση της αγαμίας, η υποκρισία, αν και απολύτως αναμενόμενη από παπάδες και καλόγερους, αναβλύζει εν τοιαύτη περιπτώσει.
*Γιατί το λέμε αυτό; Διότι ο Nikiforo Dolce & Gabbana(rio), φαίνεται πως ξεχνά μια πολύ σημαντική ημερομηνία: Την 9η Μαρτίου του 2002. Ήταν τότε που νομίζοντας, ο καημένος, ότι είχε την Αρχιεπισκοπία στο τσεπάκι τού design ράσου του, ξόδεψε τρελά λεφτά για να διοργανώσει μεταξύ πολλών άλλων κι ένα χλιδάτο συνέδριο με τίτλο «Παγκόσμια Συνάντηση Θρησκειών και Πολιτισμών» στο οποίο υποτίθεται ότι θα εμφανίζονταν ο Πάπας, ο Δαλάι Λάμα και άλλες προσωπικότητες παγκόσμιας εμβέλειας.
* Έτσι τον παραμύθιαζαν τουλάχιστον διάφοροι αυλοκόλακες εκεί μέσα ώς την τελευταία στιγμή αλλά, τελικώς, ούτε μία παγκοσμίου κύρους προσωπικότητα δεν εμφανίστηκε. Κι αυτό, παρά τη διαφήμιση που είχε ήδη γίνει στα ΜΜΕ με όλα τα ηχηρά ονόματα κιόλας. Το συνέδριο αποδείχτηκε μια φούσκα χωρίς προηγούμενο και ο Nikiforo Cavalli εξετέθη ανεπανόρθωτα μένοντας με δυο (άγια) χείλη καμένα. Και με τρελά λεφτά πεταμένα.
*Το πιο τραγελαφικό από όλα όμως ήταν αυτό που έγινε το βράδυ της 9ης Μαρτίου 2002, στο περιθώριο της Παγκόσμιας (μάι ας) Συνάντησης. Η Μονή Κύκκου είχε τη φαεινή ιδέα (γιΆ αυτό λέμε για υποκρισία, τεράστια μάλιστα) να πάρει με λεωφορεία που νοίκιασε όλους τους συνέδρους... σε μπουζούκια στον Στρόβολο! Αγαπημένοι φίλοι μάς είχε ειδοποιήσει και πήγαμε εκεί μαζί με τον φωτογράφο του «Π» τότε, Στέφανο Κουρατζή. Το τι είδαν τα ματάκια μας δύσκολα περιγράφεται: Χορός στην πίστα και στα τραπέζια, τσιφτετέλια, ποτό, φαΐ, γλέντι τρελό, όπως σημειώσαμε στο διανθισμένο με φωτογραφίες άρθρο μας την επομένη.
* Εκεί, εκείνο το βράδυ, έγινε η μοναδική πραγματική συνάντηση πολιτισμών. Ειδικά στο χορό της κοιλιάς, το τσιφτετέλι και τον καρσιλαμά, Ανατολή και Δύση έγιναν ένα: «Έχεις κορμί αράπικο και δύο μάτια πλάνα / H μάνα που σε γέννησε θα ήτανε Τσιγγάνα / Γιαχαμπίμπι, γιαλελέλι / χόρεψέ μου τσιφτετέλι / Eίσαι κούκλα μου τσαχπίνα μια φελάχα Αραπίνα». Η γλώσσα ελληνική, το τσιφτετέλι τούρκικο, η κούκλα Αραπίνα και από Τσιγγάνα (μάλλον) μάνα. Μπορούν να έρθουν πιο κοντά από αυτό οι πολιτισμοί; Πώς είπατε; Μπορούν; ΟΚ μπορούν αλλά μετά πάμε σε ένα άλλο επίσης πολύ δημοφιλές άσμα εκείνης της βραδιάς, εκείνο που λέει: «Η καρδιά μου είναι μεγάλη / Η καλύβα μου μικρή / Από εσένα και από μένα άλλος δεν χωράει να μπει / Το δικό μου πάπλωμα είναι για δυο άτομα». Και γίνεται σόκιν το πράγμα. Εξάλλου τα κελιά των μοναχών έχουν μόνο μονά κρεβάτια. 'Αντε ενάμισι... Διπλά όμως ποτέ! 'Αρα ούτε παπλώματα.
*Τόσο είχαν μερακλώσει πολλοί σύνεδροι εκείνο το βράδυ που χρειάστηκαν απανωτές ανακοινώσεις και παρακλήσεις (όχι στον Ύψιστο...) προκειμένου να μπουν στα λεωφορεία και να πάνε πίσω στα 5στερα ξενοδοχεία που είχε κλείσει για το συνέδριο - φούσκα ο χουβαρντάς (σάμπως δικά του ήταν;) wannabe (but wonΆt be, πια) Αρχιεπίσκοπος - Ηγούμενος. Οι μόνοι που έδειχναν να νιώθουν άβολα, πάρα πολύ άβολα, ήταν κάτι μουφτήδες που έφερε και οι οποίοι είχαν φρικάρει όχι μόνο στην απείρου κάλλους σκηνή των... θεολογικών τσιφτετελιών και της μέσης που «έσπαγαν» κάτι μέχρι πρότινος χαμηλοβλεπούσες θεούσες σύνεδροι στην πίστα (και «όπα!» η «φούντα» στη μασχάλη!) αλλά κυρίως, στη θέα τού άφθονου αλκοόλ και του χοιρινού που τους σέρβιραν (σουβλάκια, αφέλια, λουκάνικα κτλ).
*Οι καημένοι οι μουφτήδες. Κοιτούσαν τα πιάτα σαν να έβλεπαν μέσα τον Σατανά κρασάτο! Είμαστε βέβαιοι ότι θα το έριξαν στις μετάνοιες στον Αλλάχ πηγαίνοντας πίσω στο 5στερο. Για τους υπόλοιπους συνέδρους, όσοι δεν έπεσαν ξεροί από το πολύ φαΐ και το πιοτό, ιδέα δεν έχουμε τι έκαναν μετά. Ουκρανές σίγουρα ΔΕΝ υπήρχαν. Αλλάζει κάτι;

Κωδικός άρθρου: 902717

ΠΟΛΙΤΗΣ - 15/10/2009, Σελίδα: 13