Η αντιπάθεια
1) Όταν ο συνάνθρωπός μας εκδηλώνει τέτοια συμπεριφορά απέναντί μας που δεν είναι ούτε φιλική ούτε αρεστή.
2) Όταν η εξωτερική εμφάνιση (φυσιογνωμία, ενδυμασία) είναι τέτοια που δεν τυχαίνει να είναι αρεστή σε μας.
Εξυπακούεται ότι η αντιπάθεια είναι δυσάρεστο συναίσθημα, το οποίο βλάπτει εμάς και όχι εκείνον που αντιπαθούμε, γιατί εκείνος μπορεί ακόμη και να αγνοεί το γεγονός ότι εμείς τον αντιπαθούμε.
Όταν συνευρισκόμαστε με άτομο που αντιπαθούμε, τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο αρνητικό, πόσο δυσάρεστο είναι το συναίσθημα που εμείς, οι αντιπαθούντες, βιώνουμε. Επομένως η αντιπάθεια αποτελεί πηγή δυστυχίας για μας.
Ο φθόνος
Προκαλείται εξίσου γρήγορα και εύκολα στην ψυχή μας, όπως και η αντιπάθεια, όταν εξυψώνουμε κάποιους ανθρώπους, επειδή ειναι καλύτεροι από μας, βρίσκονται σε ανώτερη μοίρα, είναι ευτυχισμένοι.
Ο φθόνος, όπως και η αντιπάθεια, είναι δυσάρεστο συναίσθημα, που βλάπτει εμάς μόνο, γιατί ο φθονούμενος αγνοεί παντελώς ότι εμείς τον φθονούμε, αλλά κι αν το γνώριζε, οπωσδήποτε ικανοποίηση θα ένιωθε, γιατί ακριβώς εμείς τον θεωρούμε ανώτερό μας.
Ο φθόνος δημιουργεί αυτομάτως δύο "σχήματα"
1) Της ανωτερότητας,
στο οποίο εμπεριέχονται οι φθονούμενοι, οι θεωρούμενοι ως ανώτεροι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται τα πρότυπα και τα είδωλα (αστέρες του κινηματογράφου, του τραγουδιού, του ποδοσφαίρου, της ομορφιάς, του πλούτου κ. ά.).
στο οποίο εμπεριέχονται οι φθονούμενοι, οι θεωρούμενοι ως ανώτεροι άνθρωποι, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται τα πρότυπα και τα είδωλα (αστέρες του κινηματογράφου, του τραγουδιού, του ποδοσφαίρου, της ομορφιάς, του πλούτου κ. ά.).
2) Της κατωτερότητας,
στο οποίο εμπεριέχονται οι φθονούντες, όσοι δηλαδή βρίσκονται σε υποδεέστερη μοίρα έναντι των προαναφερθέντων.
Το ανωτέρω σχήμα, ανωτερότητας - κατωτερότητας, οδηγεί
α) στη μίμηση
(δηλαδή στην αντιγραφή της συμπεριφοράς εκείνων που θεωρούμε ανώτερους - ποτέ δεν αντιγράφουμε συμπεριφορές κατώτερων).
(δηλαδή στην αντιγραφή της συμπεριφοράς εκείνων που θεωρούμε ανώτερους - ποτέ δεν αντιγράφουμε συμπεριφορές κατώτερων).
β) στη μειονεξία (κόμπλεξ κατωτερότητας), η οποία πολλές φορές μας ωθεί να βριζουμε και νμα προσπαθουμενα μειωνουμε τους θεωρούμενους ως ανωτέρους.
Η αντιπάθεια και φθόνος είναι δυσάρεστα συναισθήματα που αποτελούν διαρκή και αστείρευτη πηγή δυστυχίας για τον άνθρωπο
Θεϊκή και ανθρώπινη σοφία
Κατά παράδοξο τρόπο η ανθρώπινη σοφία εναντιώνεται στη θεϊκή.
α) Η θεϊκή σοφία παροτρύνει:
"Να αγαπάμε τον εχθρό μας",
δηλαδή να εκμηδενίζουμε, να εξουδετερώνουμε, να εξαλείφουμε τα παντός είδους δυσάρεστα συναισθήματα που προκαλούνται από τις σχέσεις μας προς τον συνάνθρωπό μας και να βιώνουμε την ψυχική ευφορία που γεννάει η αγάπη
( η προτροπή αυτή ήταν αδύνατο να εξέλθει από ανθρώπινα χείλη).
"Να αγαπάμε τον εχθρό μας",
δηλαδή να εκμηδενίζουμε, να εξουδετερώνουμε, να εξαλείφουμε τα παντός είδους δυσάρεστα συναισθήματα που προκαλούνται από τις σχέσεις μας προς τον συνάνθρωπό μας και να βιώνουμε την ψυχική ευφορία που γεννάει η αγάπη
( η προτροπή αυτή ήταν αδύνατο να εξέλθει από ανθρώπινα χείλη).
β) Η ανθρώπινη σοφία παρακινεί:
"Να αντιπαθούμε και να φθονούμε τον συνάνθρωπό μας",
δηλαδή να πληρούμε την ψυχή μας με αρνητικά, με δυσάρεσα συναισθήματα, να δυστυχούμε !
Καλόν και πρέπον θα ήταν, όμως, να αντικαταστήσουμε τους όρους "ανθρώπινη σοφία" με τους όρους "ανθρώπινη βλακεία" !
Το κειμενο το αφιερωνω στους λιγοψυχους και ανεπαρκεις ανθρωπους που βριζουν ασυστολως πισω απο την ανωνυμια του διαδυκτιου.
και για του λογου το αληθες:
